Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΣΟΚ εκβιάζει ένα συγκεκριμένο τμήμα της εκλογικής βάσης του με το δίλημμα «μαζί τα φάγαμε, μαζί θα βουλιάξουμε αν δεν βάλετε πλάτη».
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και της αστικής τάξης είναι πως σ' αυτό το «δίλημμα» δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του κανένας εργάτης, κανένας αυτοαπασχολούμενος, κανένας φτωχομεσαίος αγρότης, κανένας άνεργος, κανένας συνταξιούχος.
Το θέμα παραμένει για την εργατική τάξη, τους φτωχομεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους άνεργους, τις γυναίκες - ειδικά τις γυναίκες που με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ τρώνε τέτοιο στραπάτσο που εξαφανίζει από τον ορίζοντα ό,τι με πάρα πολύ σκληρούς αγώνες κατακτήθηκε στον τομέα της ισοτιμίας.
Το θέμα παραμένει για όλους εκείνους που διαβάζουν εδώ κι εκεί πως στη μέση της καπιταλιστικής κρίσης τα κέρδη των εφοπλιστών αυξάνονται, τα κέρδη των μονοπωλίων στα τρόφιμα και στα φάρμακα αυξάνονται, τα κέρδη των μονοπωλίων στις σύγχρονες τεχνολογίες αυξάνονται, ενώ παράλληλα μειώνεται διαρκώς το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων σε κάθε τομέα της οικονομίας.
Το θέμα παραμένει για όλους εκείνους που, από την ίδια τους την εμπειρία, γνωρίζουν πως κανένα παραμύθι για λαϊκή ευημερία στον καπιταλισμό δε στέκεται πια.
Το παραμύθι που λέγαν κάποτε ότι οι αγρότες χάνουν γιατί δεν καλλιεργούν τα σωστά φυτά έχει φύγει απ' τη μέση. Ολοι οι σύγχρονοι καλλιεργητές πήγανε κατά διαβόλου, γιατί το κρίσιμο δεν είναι τι καλλιεργείς, αλλά ποιος ελέγχει την παραγωγή. Κι αυτήν την ελέγχουν οι καπιταλιστές.
Το παραμύθι ότι οι εργάτες μένουν άνεργοι γιατί δεν έχουν πτυχία πέταξε. Χιλιάδες και χιλιάδες παιδιά δεν έχουν δουλειά κι ας έχουν πτυχία, γιατί το κρίσιμο δεν είναι το πτυχίο, αλλά ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που μπορεί να παράγει περισσότερα με λιγότερα χέρια.
Το παραμύθι ότι οι γυναίκες είναι ανισότιμες επειδή θέλουν να δουλεύουν όσο και οι άντρες ξεφτιλίστηκε πριν αναπτυχθεί. Οι γυναίκες δουλεύουν περισσότερο, τα παιδιά δε βλέπουν και τη μάνα εκεί που δεν έβλεπαν μόνο τον πατέρα, αλλά το ψωμί στο σπίτι λιγοστεύει αντί να αυξάνεται από την περισσότερη δουλειά. Γιατί το κρίσιμο δεν ήταν η ισοτιμία με σύνταξη για όλους στα 65, αλλά η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης για άντρες και γυναίκες. Κι αυτό το καθορίζουν επίσης οι καπιταλιστές.
Τα «περήφανα γηρατειά», βλαστημάνε έξω από καφενεία όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, το μόνο που τους είχε μείνει για να μετράνε το χρόνο και τη βγάζουν μ' έναν καφέ κι ένα κουλούρι, κοιτώντας ένοχα τα εγγόνια με τα οποία άλλοτε μοιράζονταν τη σύνταξή τους που τώρα έγινε επίδομα φτωχοκομείου.
Έργα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όλα αυτά.
Και μ' αυτά, με την εμπειρία του δηλαδή ο καθένας ξεδιαλέγει ήδη το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη.
Είμαστε ήδη στην τελική ευθεία: Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή. Μια βδομάδα επίσημης προεκλογικής περιόδου κι άντε μιάμισης μέρα ανεπίσημης. Ο,τι χοντρά βόλια ήτανε να πέσουν απ' το πυροβολικό έπεσαν. Η μάχη τώρα γίνεται σώμα με σώμα, όπως άλλοτε τσουγκάρι το τσουγκάρι. `Η αυτοί, ή, εμείς. Αυτοί με Σώματα Στρατού, εμείς με φτωχές ταξιαρχίες. Αυτοί με τ' άδικο, εμείς με το δίκιο μιας ολόκληρης τάξης, γύρω από το οποίο συσπειρώνεται ένας ολόκληρος λαός.
Σ' αυτή τη φάση της μάχης κανένας συσχετισμός δεν είναι δεδομένος. Εξ άλλου οι συσχετισμοί υπάρχουν πάντα για να ανατρέπονται. Και όπως ξανά και ξανά αποδείχτηκε ανατρέπονται. Αρκεί ο λαός να εμπιστευτεί τη δύναμή του, το δίκιο του, να κάνει σημαία του τη δική του προοπτική, για τη δική του εξουσία. Αυτό είναι το κάλεσμα του ΚΚΕ. Γι' αυτό αξίζει να κάνουμε και τη νύχτα μέρα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Από τον Ριζοσπάστη, 30/10/2010
