Τα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο, όπως αυτό στην «Καθημερινή», δείχνουν πως οι καπιταλιστές αντιμετωπίζουν με καθαρό ταξικό κριτήριο όλες τις εξελίξεις. Ετσι και στις επενδύσεις από την Κίνα βλέπουν τη δική τους παράλληλη προοπτική για περισσότερα κέρδη που θα βασίζονται σε ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Κι απ' αυτή τη σκοπιά καλούν την κυβέρνηση να επιβάλει άκρα του τάφου σιωπή, να διευκολύνει με κάθε τρόπο το κεφάλαιο να δρα ανεμπόδιστα.
Για την εργατική τάξη ο δρόμος τραβά ακριβώς αντίθετα. Εκεί όπου οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής θα είναι παρελθόν. Κι από αυτή τη σκοπιά οι κομμουνιστές κρίνοντας κάθε επένδυση καλούν την εργατική τάξη να οργανώσει την πάλη της για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων από το βραχνά του κέρδους (το σχετικό άρθρο στον «Ριζοσπάστη»).
Η έκκληση των αστικών συγκροτημάτων του Τύπου στην κυβέρνηση να πάρει μέτρα για τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τους νέους, πέρα από την υποκρισία, περιέχει και μια ομολογία. Οτι μεγάλες μάζες του πληθυσμού έχουν φτάσει στο «μη παρέκει». Οτι δεν μπορούν να σφίξουν άλλο το ζωνάρι. Η κυβέρνηση από την πλευρά της ποντάρει στην εξαθλίωση για να μπορεί να εκβιάζει τους πεινασμένους. Το ίδιο κάνουν και συγκροτήματα του Τύπου, όταν παρουσιάζουν τη φτώχεια σαν αναγκαίο κακό και σαν παροχή τα επιδόματα του φτωχοκομείου.
Αυτός ο εμπαιγμός δεν πρέπει να περάσει, πόσο μάλλον που γύρω μας έχουν στρώσει χορό τα δισ. των παροχών προς το κεφάλαιο. Στις εκλογές για τα τοπικά κρατικά όργανα σε δήμους και περιφέρειες η κυβέρνηση πρέπει να κριθεί γι' αυτό καθαυτό τον ταξικό πυρήνα της πολιτικής της, μια πολιτική που καλούνται να εφαρμόσουν στο ακέραιο τα τοπικά κρατικά όργανα κι αυτό θα συμβεί αν στη διοίκησή τους βρεθούν αυτοί που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμφωνούν με τον πυρήνα της πολιτικής που θεοποιεί το κεφάλαιο.
Για να πάθουν νίλα, για να μην μπορούν να επικαλεστούν λαϊκή στήριξη στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, πρέπει εμφανώς να γείρει η πλάστιγγα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων κι αυτό θα σηματοδοτήσει η όσο το δυνατόν πιο πλατιά υπερψήφιση των συνδυασμών της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που στηρίζει το ΚΚΕ.
Στις δεκάδες καθημερινά περιοδείες των υποψηφίων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» αποτυπώνεται η εικόνα μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει για τον αστικό Τύπο. Οπως χτες που οι επιστήμονες έδειξαν τους εκτυπωτές του Αστεροσκοπείου της Αθήνας χωρίς μελάνι! Και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ απλήρωτους. Λίγο πιο πάνω, στη Στερεά, οι άνθρωποι παραμιλάνε με τα διόδια και φτάνουν σε απόγνωση από τη συνείδηση ότι με κάθε γουλιά νερό (πηγή ζωής αλλιώς...) αγκαλιάζουν το θάνατο, καθώς η κυβέρνηση αφήνει ανεξέλεγκτους τους βιομήχανους να μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα. Ακόμα πιο ψηλά, στην Ηπειρο, η κτηνοτροφία γίνεται ξανά συνώνυμο της δυστυχίας, την ώρα που στις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων τα μονοπώλια του γάλατος πανηγυρίζουν την ένωσή τους σε ένα πανίσχυρο τραστ.
Αυτό το σύστημα είναι σάπιο. Κι απ' το σάπιο δε γεννιέται ζωή.
Μύριες οι αφορμές για να 'ρθουνε τα πάντα τούμπα. Οι εκλογές, εκτός από το φόβο που μπορεί να προκαλέσει στην αστική τάξη ένα αποτέλεσμα καταψήφισης της πολιτικής της, είναι και μια ευκαιρία να σηματοδοτηθεί η απόφαση για μια άλλη πορεία στον τόπο.
Από το Ριζοσπάστη, 6/10/2010
