Έχοντας υπόψη τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν την απεργία των ναυτεργατών καθώς και την δημοσιότητα των επιπτώσεων της στη ζωή των Αιγαιοπελαγιτών, θεωρώ σκόπιμο να ενώσω και εγώ την φωνή μου με αυτή των υπολοίπων αγανακτισμένων νησιωτών.
Τα συναισθήματα αυτά προξενούνται τόσο από τον αποκλεισμό των νησιών και τα προβλήματα στην επιβατική κίνηση, στον εφοδιασμό, στην διασάλευση του αισθήματος ασφαλείας λόγω των ελλείψεων στο «Δημόσιο-Δωρεάν Σύστημα Υγείας – Πρόνοιας», καθώς επίσης και στις επιπτώσεις, από τον αποκλεισμό, στην ενεργειακή επάρκεια των νησιών μας.Το αίσθημα της αγανάκτησης οφείλεται σε δυο κυρίως λόγους, πρώτον στην χρόνια εγκατάλειψη αυτών των τομέων από το «Υπεύθυνο» Ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, δεύτερον στην όψιμη ανησυχία αρκετών Μ.Μ.Ε και ειδικότερα συγκεκριμένων τηλεοπτικών αστέρων που ανακάλυψαν την νησιωτική Ελλάδα και τα προβλήματα της, αφιερώνοντας μάλιστα μεγάλο μέρος του «πολύτιμου» χρόνου τους μιλώντας για εμάς χωρίς εμάς.
Όταν τις συγκοινωνίες στις θάλασσες τις παρακωλύουν οι εφοπλιστές, απομονώνουν τα νησιά μας και τα αποκόβουν επειδή οι γραμμές είναι «ασύμφορες» κατά την άποψη τους, δεν είδαμε καμία ευαισθησία.
Όταν τα πλοία μετατρέπονται σε πλωτές βόμβες για όσους μπαίνουν μέσα σ’ αυτά (και) επειδή τα πληρώματα δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια, με αριθμό και ειδικότητες που υπαγορεύονται από την «ανταγωνιστικότητα» των εργοδοτών τους, τότε κανείς τους δε μιλά.
Όταν οι μεταφορές έχουν παραδοθεί στους νόμους της αγοράς, με τα εισιτήρια να εκτινάσσονται στα ύψη και τα δρομολόγια να προσαρμόζονται στον τζίρο των εταιρειών, τότε και πάλι η ευαισθησία είναι κάπου αλλού.
Μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα θέλω να ενώσω την φωνή μου με όσους αγωνίζονται για την ουσιαστική επίλυση των συγκοινωνιακών προβλημάτων των νησιωτών. Σε αυτούς συγκαταλέγονται δυστυχώς μόνο οι ναυτεργάτες, με τους οποίους τα τελευταία χρόνια αγωνιστήκαμε από κοινού για την εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής στο χώρο της ακτοπλοΐας. Μιας πολιτικής που θα εξυπηρετεί της σύγχρονες ανάγκες των νησιωτών παράλληλα με αυτές των ναυτεργατών, μιας πολιτικής που θα στοχεύει στην δημιουργία ενός «Εθνικού φορέα ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών».
Η έκφραση αλληλεγγύης στους ναυτεργάτες αυτή τη στιγμή είναι καθήκον γιατί ο αγώνας των ναυτεργατών αφορά το σύνολο των εργαζομένων, γιατί οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες πρέπει να είναι δημόσιο αγαθό, γιατί οι ακτοπλόοι εφοπλιστές, το κεφαλαίο και οι εκπρόσωποι του (τόσο στην πολιτική όσο και στα ΜΜΕ) προωθούν την πολιτική της ανταγωνιστικότητας σε βάρος των συγκοινωνιακών αναγκών των νησιωτών και συνολικά των εργαζομένων.
ΝΙΚΟΣ ΛΑΡΔΑΣ
Δημοτικός σύμβουλος
της «Λαϊκής Συσπείρωσης Ικαρίας»
