Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΑ ΧΡΕΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (!!!)
Πηγή λοιπόν των ελλειμμάτων είναι η κρατική βία και καταστολή, το πολυπλόκαμο αντεργατικό κράτος.
Γ΄μέρος: ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ
Εφόσον, όπως είδαμε στα προηγούμενα σημειώματα αυτής της στήλης, τα ελλείμματα δεν δημιουργήθηκαν από τον υπέρμετρο και σπάταλο δημόσιο τομέα, ούτε πήγαν σε μισθούς κηφήνων, ούτε προέκυψαν από αλόγιστες δαπάνες σε ιατρικές εξετάσεις που θα μπορούσαν να περικοπούν ή σε δαπάνες για την παιδεία, προκύπτει εύλογα το ερώτημα σχετικά με την πηγή του δημόσιου ελλείμματος.
Πλέον παραθέτουμε ολόκληρο τον πίνακα από την εργασία του επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάση Μανιάτη με τίτλο «Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα», η οποία θα δημοσιευτεί σύντομα σε συλλογικό τόμο της Επιστημονικής Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας. Απ’ αυτόν προκύπτει αβίαστα ότι το δημόσιο έλλειμμα στην Ελλάδα είναι σταθερά μεγαλύτερο από αυτό της ΕΕ των 15, κατά μέσο όρο 3.2%, την 15ετία 1995-2009 και η βασική πηγή αυτής της διαφοράς εντοπίζεται από τη μία στις γενικές δαπάνες της κυβέρνησης και από την άλλη στην υστέρηση των εσόδων που συνδέεται με τους φόρους.
Σημειώνεται ότι «στην πλευρά των δαπανών, είναι οι δραστηριότητες εκείνες που παραδοσιακά συνδέονται με την κρατική γραφειοκρατία, την καταστολή, τις στρατιωτικές δαπάνες (οι γενικές δημόσιες δαπάνες, οι δαπάνες για το νομικό σύστημα, τα δικαστήρια, τη δημόσια τάξη και την άμυνα), όπου το ελληνικό κράτος ξοδεύει πολύ περισσότερο από ό,τι κατά μέσο όρο οι χώρες της ΕΕ-15.»
Αντίθετα, «στην πλευρά των φόρων, είναι εμφανές από τον πίνακα 1 ότι είναι η σημαντικά χαμηλότερη άμεση φορολογία στο εισόδημα (και τον πλούτο) των νοικοκυριών στην Ελλάδα σε σχέση με την ΕΕ-15 που είναι υπεύθυνη για τα χαμηλά έσοδα του κράτους και τα ελλείμματα του δημόσιου προϋπολογισμού.»
Όμως αυτό δεν αφορά την εργατική τάξη, η οποία δεν έχει επιλογή να εισφοροδιαφύγει, εφόσον οι εισφορές κρατούνται άμεσα από τον μισθό. Αφορά τα άλλα δύο μέρη που υποτίθεται ότι συνεισφέρουν, δηλαδή το κράτος και τους εργοδότες.
«Οι φόροι στην ακίνητη περιουσία είναι αμελητέοι, και οι φόροι επί των κερδών των ανωνύμων εταιρειών φαίνεται να είναι παραπλήσιοι στην Ελλάδα και την ΕΕ-15, αν και η σύγκριση αφορά την τελευταία τετραετία, τη μόνη περίοδο για την οποία υπάρχουν στοιχεία για ολόκληρη την ΕΕ-15.
Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται στο διάγραμμα (σ.σ. που ακολουθεί) η φορολογία των επιχειρήσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη κατά μέσο όρο για τα τελευταία δεκαπέντε έτη.»
Και η εργασία καταλήγει: «έτσι, το ζήτημα του ποια κοινωνική τάξη πληρώνει τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα δεν είναι τόσο δύσκολο να απαντηθεί ακόμη και με μια επιφανειακή εξέταση της δομής των δημόσιων οικονομικών της.»
Του Γιώργου Λαμπρινίδη, Οικονομολόγου
(αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Νέο Εμπρός»)
