61 χρόνια πριν, μεσάνυχτα
Σαββάτου 29 προς Κυριακή 30 Μάρτη του 1952. Ένα ακόμα έγκλημα του αντιδραστικού
μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος της Ελλάδας: ο Νίκος Μπελογιάννης, με τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο
Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση
αντικρίζουν το εκτελεστικό απόσπασμα.
«…. Η ζωή μου συνδέεται με
την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το
δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να
πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και
σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
(Αποσπάσματα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη,
στη πρώτη δίκη, το Νοέμβρη του 1951)
«…. Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που
διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο
αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον
κόσμο ολόκληρο...
Αγαπάμε την Ελλάδα
και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας... Ακριβώς αγωνιζόμαστε για
να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο... και, όταν
χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας... Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά
μας και με το αίμα μας».
(Αποσπάσματα από την απολογία
του Νίκου Μπελογιάννη, στη δεύτερη δίκη, το Φλεβάρη του 1952)
