Για τον «Στρατηγικό & Επιχειρησιακό σχεδιασμό Νησιωτικής Πολιτικής»

Ικαρία  22/10/2012

Προς: Επιτροπή πολιτικών Συνοχής

& Περιφερειακής ανάπτυξης   της ΚΕΔΕ

Αρχική  τοποθέτηση  σχετικά με τον   «Στρατηγικό & Επιχειρησιακό σχεδιασμό Νησιωτικής Πολιτικής»  του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε ότι αφορά την αρχική προσέγγιση του θέματος, πιστεύω ότι κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζει θετικά το γεγονός ότι  έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι ο Νησιωτικός χώρος αντιμετωπίζει ιδιαίτερες καταστάσεις.   Το ενδεχόμενο δε εκπόνησης ενός σχεδίου  που θα προτείνει λύσεις στα ιδιαίτερα προβλήματα των νησιωτικών συμπλεγμάτων μας βρίσκει όλους πιστεύω σύμφωνους.    

Ωστόσο το βασικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει ως αιρετούς νησιωτικών περιοχών είναι αν η συγκεκριμένη ενέργεια  και ο  εν λόγω σχεδιασμός  θα πρέπει να υλοποιηθεί, έχοντας ως στόχο την εφαρμογή κατευθύνσεων των Ευρωπαϊκών στρατηγικών που αναφέρονται στο ενημερωτικό σημείωμα ή έχοντας ως βασική στόχευση την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων των νησιωτικών περιοχών.  Είναι δηλαδή πολύ βασικό κατά την άποψη μου σε ποια κατεύθυνση και με ποια κριτήρια  θα εκπονηθεί ο σχεδιασμός και θα υλοποιηθούν οι προτεινόμενες κατευθύνσεις , έχοντας υπόψη ότι η Ε.Ε είναι ουσιαστικά μια οικονομική ένωση,  που λειτουργεί και κινείται με βασικό κριτήριο τη προώθηση των οικονομικών κατά βάση σχεδιασμών της.

Χαρακτηριστικό του τρόπου που αντιλαμβάνονται τόσο τα αίτια των προβλημάτων των νησιωτικών συμπλεγμάτων όσο και τη κατεύθυνση αντιμετώπισης τους, είναι αρχικά το σημείο του κειμένου εργασίας στη σελ. 3 όπου αναφέρει ότι «Tα χαρακτηριστικά της Νησιωτικότητας καθορίζουν το μοντέλο ανάπτυξης που μπορούν να υιοθετήσουν τα νησιά ώστε να έχουν ανταγωνιστικές δράσεις» επίσης η λογική που αποδίδει τα προβλήματα της ¨Νησιωτικότητας¨ στην εδαφική ασυνέχεια και τον κατακερματισμό των αγορών διαπνέει σχεδόν όλο το σχέδιο. 

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι και ο «Στρατηγικός & Επιχειρησιακός σχεδιασμός Νησιωτικής Πολιτικής» του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου  κινείται στη κατεύθυνση των στρατηγικών της Ε.Ε.

Στο κείμενο εργασίας καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθούμε ότι μέσω των προτεινόμενων  δράσεων θα προωθηθεί η ισόρροπη ανάπτυξη των νησιών με τις υπόλοιπες Περιφέρειες, όταν σε όλους είναι γνωστό ότι βασικό συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας είναι η ανάπτυξη όπου υπάρχουν ευνοϊκοί όροι για το κεφαλαίο, γεγονός που δεν συμβαδίζει με το στόχο της ισόρροπης ανάπτυξης (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αποβιομηχάνιση στη Βόρειο Ελλάδα με τη μεταφορά βιομηχανιών στα Βαλκάνια).  

Για μια ακόμα φορά διανύουμε μια προγραμματική περίοδο που αφορά τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, και που για μια ακόμα φορά αυτές οι χρηματοδοτήσεις στοχεύουν στην εθνική και περιφερειακή «ανάπτυξη». Είναι γνωστό ότι αυτή η διαδικασία των χρηματοδοτήσεων μέσω των ευρωπαϊκών πακέτων (Ντελόρ, Σαντέρ, ΚΠΣ) επαναλαμβάνεται στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια. Αξίζει λοιπόν να εξετάσουμε, με συντομία,  τι άφησαν πίσω τους αυτές οι χρηματοδοτήσεις, πόσο συνέβαλαν στην ανάπτυξη του τόπου μας, πόσο συντέλεσαν στην βελτίωση της ζωής και στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των κατοίκων, για παράδειγμα στην Περιφέρεια Β. Αιγαίου, όσο και στα νησιά του νομού Σάμου από τον οποίο προέρχομαι.

Ανατρέχοντας στο «Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα της Χωρικής Ενότητας Κρήτης – Νήσων Αιγαίου 2007- 2013» διαβάζουμε ότι η περιφέρεια Β. Αιγαίου βρίσκεται σε μια από τις χαμηλότερες θέσεις στο σύνολο των περιφερειών της χώρας και της Ε.Ε., τόσο με κριτήριο το ΑΕΠ, όσο και με άλλα αναπτυξιακά κριτήρια όπως ποσοστά απασχόλησης, ποσοστά ανεργίας, μακροχρόνια ανεργία, ανεργία γυναικών, ανεργία νέων. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα τι απέγινε (ποιο ήταν το αποτέλεσμα) με όλες τις χρηματοδοτήσεις και τα πακέτα που προηγήθηκαν και που στόχο είχαν ακριβώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, την ανάπτυξη, την απασχόληση, την άμβλυνση των ανισοτήτων, το σπάσιμο της απομόνωσης και της εγκατάλειψης, κλπ. Γιατί η πραγματικότητα επιβεβαιώνει πως οι κατά καιρούς εξαγγελθείσες «κοσμογονίες» παρά τις στοχεύσεις και τις «αγαθές» προθέσεις και παρά τον πακτωλό χρημάτων που διοχετεύτηκε αυτά τα 30 χρόνια στην περιφέρεια μας, σαν τμήμα των συνολικών χρηματοδοτήσεων προς την χώρα μας. Δεν κατόρθωσαν να λύσουν ουσιαστικά προβλήματα των κατοίκων της Περιφέρειας, πόσο μάλλον της περιοχής μας, γεγονός που προκύπτει από της στοχεύσεις του  «Επιχειρησιακού Προγράμματος της Χωρικής Ενότητας Κρήτης – Νήσων Αιγαίου 2007- 2013»  που ουσιαστικά είναι ίδιες με αυτές των προηγούμενων ΚΠΣ. 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο οι σχεδιασμοί των ελληνικών κυβερνήσεων  κινούνται στη λογική της δημιουργίας ευνοϊκών προϋποθέσεων για το κεφάλαιο δε πρόκειται να διασφαλισθεί ούτε η ισόρροπη ανάπτυξη, ούτε η ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα που φθίνει αν και έχει προϋποθέσεις ανάπτυξης και σε κάποια νησιωτικά συμπλέγματα (πχ Λέσβος, Σάμος). Ούτε καν η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας (βασικού όρου των πολιτικών κατευθύνσεων της Ε.Ε) του τουρισμού, του μοναδικού τομέα που υπάρχει ενδιαφέρον ανάπτυξης στα νησιά μας διασφαλίζεται.  Αυτό προκύπτει από τη πικρή εμπειρία πολλών νησιωτικών περιοχών που έχουν καταδικαστεί σε οικονομικό και βιολογικό μαρασμό από την εφαρμοζόμενη πολιτική στο τομέα των μεταφορών. Όπου αν και εκατομμύρια ευρώ δίνονται κάθε χρόνο στους ακτοοπλόους εντούτοις τα σοβαρά προβλήματα των συγκοινωνιών εξακολουθούν να υπάρχουν και στις ηλικίες των πλοίων και στις τιμές των ναύλων και στις προσεγγίσεις  και στις λιμενικές υποδομές (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Επαρχία Ικαρίας). Την ίδια στιγμή ο εθνικός αερομεταφορέας της χώρας που αποδεδειγμένα είχε συμβάλει όχι μόνο στη τουριστική ανάπτυξη αλλά και τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, όχι μόνο δεν ενισχύθηκε  γιατί αυτό δεν συμβάδιζε με το ¨Ευρωπαϊκό κεκτημένο¨ της χώρας μας, αλλά αντιθέτως υπονομεύθηκε η λειτουργία και η ύπαρξη του.

Για τη τουριστική «βιομηχανία» της χώρας τέλος αρκεί μια «ταξιδιωτική οδηγία» για να τιναχθεί στον αέρα, με καταστροφικές συνέπειες για όλους αλλά κυρίως για τους νησιώτες και τους εργαζόμενους του κλάδου.                                                    

Το κείμενο εργασίας αναφέρει γενικά τα προβλήματα και όχι ειδικά.  Πχ  το ζήτημα των μεταφορών  είναι οξυμμένο, αφού εντείνεται η μονοπώληση  του από το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το οποίο με μόνο κριτήριο  το κέρδος του ορίζει, ποτέ που και πόσες φορές θα δρομολογήσουν πλοίο ή θα καταργήσουν δρομολόγια. Αφού η κατάργηση του Cabotage και η απελευθέρωση της ακτοπλοΐας όξυνε τον ανταγωνισμό, ενίσχυσε την εφοπλιστική επιθετικότητα και χειροτέρευσε τη συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση των νησιών και την κατάσταση των ναυτεργατών.  Πολλά νησιά αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα, τόσο από τη μη δρομολόγηση όσο και από τη μείωση της συχνότητας των δρομολογίων των πλοίων. Ενώ οι εφοπλιστές καρπώνονται μεγάλα ποσά από τις επιδοτήσεις στο όνομα της εξυπηρέτησης των αγόνων γραμμών. Είχαμε αύξηση των επιδοτήσεων στους ακτοοπλόους από 1.320.000€ το 2001 (περίοδος κατάργησης του Cabotage) σε 100.000.000€ σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2011. Συνολικά 326.822.254,98€ διατέθηκαν από το ελληνικό δημόσιο σε 132 ναυτιλιακές εταιρείες από το 2000 μέχρι το 2009. Η ανεπάρκεια των συγκοινωνιών και τα ακριβά εισιτήρια δημιουργούν προβλήματα στην οικονομία των νησιών, στα λαϊκά στρώματα που διατηρούν ορισμένες δραστηριότητες (τουρισμός, γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, μεταποιητικές βιοτεχνίες κ.ά.). Συνολικά οι εφοπλιστές, με τη στήριξη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και των πρόθυμων συνεργατών τους, με στόχο την αύξηση των κερδών τους, προωθούν ένα γενικό επανασχεδιασμό των ακτοπλοϊκών δρομολογίων που οξύνει ακόμα πάρα πέρα τα προβλήματα σύνδεσης των νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα και μεταξύ τους.  Οι τιμές των εισιτηρίων για την Ικαρία έχουν αυξηθεί μέχρι και 360% (Το εισιτήριο το 2001 κόστιζε 9,00 € ,το 2007 έφτασε στα 30,00 και 36,00 €, και σήμερα 2011 μια θέση στο κατάστρωμα κοστίζει 37 € και  το φθηνότερο κάθισμα aαεροπορικού τύπου κοστίζει 47,5 €) ενώ το ημερομίσθιο το 2001 ήταν 22€ και σήμερα είναι 26,20€.  Αυτή η κατάσταση θα οξυνθεί με  την επικείμενη ιδιωτικοποίηση αρκετών λιμανιών και μαρίνων που προωθεί η κυβέρνηση. 

Η ιδιωτικοποίηση λιμανιών και μαρίνων  είναι έγκλημα, αφού αποτελούν πύλες εισόδου και εξόδου της χώρας, υλοποιούν συνδυασμένες οικονομικές δραστηριότητες (μεταφορές, ενέργεια, τουρισμό, αλιεία), είναι κρίκοι στρατηγικής και εθνικής σημασίας.  Η παράδοση τους στους μονοπωλιακούς ομίλους θα έχει τραγικές συνέπειες σε βάρος των λαϊκών αναγκών και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Με κατακόρυφη άνοδο λιμενικών τελών και νέων δυσκολιών στη σύνδεση με το νησιώτικο σύμπλεγμα. Οι εισαγωγές - εξαγωγές θα είναι στον έλεγχο των μονοπωλίων, στα ιδιωτικοποιημένα λιμάνια θα επικρατήσει εργασιακός μεσαίωνας και γκετοποίηση, ενώ θα υπάρξει αποκλεισμός των παραλιμένιων δήμων από το θαλάσσιο μέτωπο.   Εξάλλου η παράδοση των μαρίνων στα μονοπωλιακά συμφέροντα σημαίνει μεγαλύτερου μήκους  ακτογραμμή με πανάκριβες υπηρεσίες και αποκλεισμό της πρόσβασης σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους προς την θάλασσα, σε συνδυασμό και με την ιδιωτικοποίηση μεγάλων παράκτιων εκτάσεων.

Στον Αγροτικό τομέα ειδικότερα, το κείμενο εργασίας δέχεται  ότι στα νησιά ο κλήρος  είναι μικρός και πολυτεμαχισμένος άρα μη παραγωγικός.  Ωστόσο το κόστος παραγωγής είναι μεγάλο και αυξάνει περισσότερο συγκριτικά με την ηπειρωτική χώρα, αφού τα είδη ακριβά εφόδια (Σπόροι, Λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κλπ) επιβαρύνονται με σοβαρό μεταφορικό κόστος και ταυτόχρονα λόγω της ενιαίας εσωτερικής αγοράς της Ε.Ε δεν μπορούν περιοριστούν οι εισαγωγές ομοειδών φτηνότερων αγροτικών προϊόντων και να προστατεύεται η ντόπια παραγωγή.

Έτσι προκύπτει η συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος και η εγκατάλειψη της αγροτικής  παραγωγής σε μεγαλύτερο βαθμό στα νησιά μας.  Τα στοιχεία που παρουσιάζει το κείμενο εργασίας, στο κεφαλαίο Β.Α «Ποια είναι η κατάσταση» (σελίδα 26) δείχνουν την μεγάλη μείωση /εγκατάλειψη από το 1961 (Περίοδο μεγάλου κύματος μετανάστευσης) του αγροτικού τομέα, όμως η μείωση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων εντείνεται κυρίως μετά το 1981.  Δηλαδή μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε (τότε ΕΟΚ), που αντικαθίσταται σταδιακά η εθνική αγροτική πολιτική από την κοινή αγροτική πολιτική (ΚΑΠ) της Ε.Ε. Παρά της γνωστές τότε υποσχέσεις, σήμερα προσμετρούνται μόνο οι  καταστροφές και η εγκατάλειψη, αφού ούτε δημόσια σφαγεία δεν επιτρέπονται να κατασκευαστούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα νησιά Σάμος – Ικαρία – Φούρνοι που αν και υπάρχει έντονη ενασχόληση με την κτηνοτροφία δεν υπάρχει σφαγείο, καταδικάζοντας τους κτηνοτρόφους να μεταφέρουν τα ζώα κρεατοπαραγωγής για σφαγή στην Αττική, γεγονός οικονομικά ασύμφορο που οδηγεί στην εγκατάλειψη αυτής της δουλειάς.   Στο κείμενο εργασίας παρουσιάζεται (πχ στην Λέσβο) τριπλασιασμός του αριθμού των προβάτων από το 1961 εξέλιξη που αποδίδεται στις κοινοτικές επιδοτήσεις, σύμφωνα όμως με τα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε το 80% των επιδοτήσεων συγκεντρώνεται στο 20% των μεγαλοαγροτών και το άλλο 20% μοιράζεται στο υπόλοιπο  80% των μικρομεσαίων αγροτών. Σχετικά με την αύξηση του ζωικού κεφαλαίου στην Λέσβο, αυτό που παραγνωρίζει το κείμενο εργασίας είναι το μέγεθος του νησιού, των διαθέσιμων βοσκότοπων, και κυρίως την ύπαρξη μεταποιητικού τομέα (κυρίως συνεταιριστικής μορφής), όπου ξέρουν οι κτηνοτρόφοι  ότι  θα παραδώσουν  την παραγωγή  τους. 

Μια σοβαρή έλλειψη του σχεδιασμού που αφορά τον πρωτογενή τομέα είναι η απουσία από το κείμενο αναφοράς στην συλλογική (Παράκτια & μέση) αλιεία, ίσως ερμηνεύοντας με αυτό τον τρόπο την βασική κατεύθυνση της Ε.Ε για κυριαρχία στον συγκεκριμένο χώρο των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στις ιχθυοκαλλιέργειες.

Από τα μέχρι στιγμής σημεία που θίξαμε πιστεύω ότι αναδεικνύεται πως τα προβλήματα έχουν συγκεκριμένες αιτίες, που εστιάζονται στην μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική  που σχεδιάζεται από κοινού από την Ε.Ε και της κυβερνήσεις της χώρας μας και υλοποιείται από της κυβερνήσεις  ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και των πρόθυμων συνεργατών τους.  Οι λύσεις που προτείνονται από τον «Στρατηγικό & Επιχειρησιακό σχεδιασμό Νησιωτικής Πολιτικής» αφορούν κυρίως  στην ατομική πρωτοβουλία ,ευθύνη και προσπάθεια. Πρόταση που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μέχρι και εμπαιγμός , γιατί  πως θα μπορέσει π.χ ένας γεωργός η ένας κτηνοτρόφος να επισκευάσει ένα αγροτικό δρόμο (που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση) για την μεταφορά των  προϊόντων  (Γάλα, Ελαιόκαρπος κλπ).                                

Πως θα μπορέσει να κατασκευάσει  σφαγείο, τυροκομείο, να βελτιώσει τους δημοτικούς βοσκότοπους και άλλες αναγκαίες παρεμβάσεις. Όλα αυτά πρέπει να είναι υποχρέωση του κράτους μέσα από το πρόγραμμα δημοσιών έργων (ΠΔΕ) που στην κυριολεξία έχει συρρικνωθεί με ευθύνη των κυβερνόντων.  Γιατί  σε διαφορετική περίπτωση ανοίγει ο δρόμος  υλοποίησης όλων αυτών των δράσεων από επιχειρηματικούς ομίλους που απορροφώντας χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ και άλλων ευρωκοινοτικών προγραμμάτων  θα αξιοποιήσουν την «ευκαιρία» αυτή όχι βέβαια για να καλύψουν τις ανάγκες των αγροτών και των κτηνοτροφών των νησιών μας αλλά για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Από αυτή την άποψη πιστεύουμε ότι οι προτάσεις του κειμένου εργασίας διατυπώνονται περισσότερο ως ευχή και δεν δίνουν παραγωγική διέξοδο, αφού παρουσιάζουν τον αγροτικό τομέα ως συμπληρωματικό προς την τουριστική δραστηριότητα, και όχι ως βασικό τομέα παραγωγής τροφίμων για τις διατροφικές ανάγκες των νησιωτών, αξιοποιώντας της εδαφολογικές συνθήκες.  

Τέλος στο σημείο που αναφέρεται το κείμενο εργασίας στην  «Εξειδίκευση των 3 αξόνων της στρατηγικής στα ελληνικά νησιά βασίζεται τόσο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού νησιωτικού χώρου», αναφέρονται μια σειρά ενδεικτικές δράσεις που βρίσκονται σε πλήρη αντίφαση με την πολιτική που εφαρμόζει αυτή την στιγμή η κυβέρνηση σχετικά με την επιβίωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπου το Υπουργείο Οικονομικών, προχωρεί στην κατάργηση 127 Δ.Ο.Υ. στην περιφέρεια της χώρας, παραγνωρίζοντας τις  ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες που θα έχει αυτό το μέτρο, κοντά στα τόσα δεινά που έχει φορτώσει η αντιλαϊκή πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης με πρόσχημα το χρέος, στις πλάτες των κατοίκων των νησιών μας (όσων έχουν απομείνει), όπως και όλου του λαού μας, κάνοντας τους το βίο αβίωτο. Επί πλέον, με το μέτρο αυτό, δεκάδες εργαζόμενοι, που εργάζονται σήμερα στις καταργούμενες Δ.Ο.Υ. θα ξεσπιτωθούν ή θα μείνουν χωρίς δουλειά με ότι αυτό σημαίνει για τους ίδιους και τι οικογένειές τους.

        Ένα αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο που υπάρχει στον «Στρατηγικό & Επιχειρησιακό σχεδιασμό Νησιωτικής Πολιτικής» του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου, θέλουμε να το επισημάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι και μέσα από αυτό το επίσημο έγγραφο, που αποπνέει μια διαφορετική πολιτική θέση. Διατυπώνεται μια παραδοχή που οδηγεί εν τέλει στην υποστήριξη της πολιτικής μας πρότασης. Στην σελίδα 40 στο Παράρτημα 2 (στην δεύτερη παράγραφο) στην «5^η έκθεση για την οικονομική, κοινωνική και χωρική συνοχή» αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι:

«Η Έκθεση αποσιωπά ότι οι περιοχές με ειδικά χαρακτηριστικά και ειδικότερα οι νησιωτικές σχεδόν στο σύνολο τους αποκλίνουν από τους ευρωπαϊκούς στόχους σε ότι αφορά την παραγωγή νέου πλούτου (κατά κεφαλή ΑΕΠ) δεδομένου ότι υστερούν σε ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, την κοινωνική ευημερία και τον κοινωνικό αποκλεισμό (πρόωρη εγκατάλειψη σχολείου, υψηλό ποσοστό φτώχειας, χαμηλό ποσοστό ενεργού πληθυσμού και υψηλή ανεργία σε γυναίκες και νέους, υψηλό ποσοστό γήρανσης πληθυσμού), ενώ αντιμετωπίζουν υψηλούς περιβαλλοντικούς κινδύνους εξ αιτίας της ευθραυστότητας τους στις κλιματικές αλλαγές. Οι λίγες εξαιρέσεις που υπάρχουν σε ότι αφορά τις οικονομικές επιδόσεις οφείλονται κύρια σε ειδικές πολιτικές μεταφοράς εθνικών πόρων (πχ. το σύνολο των νησιών της Βορειου Ευρώπης βασίζει περισσότερο από 40% του ΑΕΠ στον ευρύτερο κρατικό τομέα) και στην αξιοποίηση του πλεονεκτήματος της θέσης τους στη ζώνη του ήλιου για τουριστική ανάπτυξη (Βαλεαρίδες, Νότιο Αιγαίο, Κύπρος).»

Δηλαδή ανάπτυξη για κάλυψη βασικών αναγκών των νησιωτών μπορεί να γίνει μόνο με κρατική ενίσχυση και κυρίως με κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής για ανάπτυξη υπέρ της λαϊκής ευημερίας και όχι των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, που στους σχεδιασμούς τους είναι μέχρι και η αγορά νησιών !!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καθημερινά αναδεικνύεται η δραματική κατάσταση  που επικρατεί στα νησιωτικά συμπλέγματα της χώρας, και ειδικότερα στα μικρά νησιά σχεδόν σε όλους τους τομείς (υποδομές και υπηρεσίες Υγείας- Παιδείας, δείκτες απασχόλησης- αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πόρων-  αγροτοκτηνοτροφικες δραστηριότητες- υποβάθμιση του περιβάλλοντος, κλπ ).

Όλα  αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από την τοπική έκφραση προβλημάτων με εθνική εμβέλεια, που απορρέουν από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές των κυβερνήσεων διαχρονικά. Οι «αναδιαρθρώσεις» που έγιναν στο παρελθόν, δεν έφεραν θετικά αποτελέσματα για την ανάπτυξη τις νησιωτικής χώρας, δεν αναίρεσαν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.  Αυτό δεν οφείλεται σε επιφανειακά φαινόμενα, σε λαθεμένους θεσμούς ή στους ανικάνους τοπικούς «άρχοντες», οφείλεται στο ότι απαντήθηκαν αρνητικά, σε βάρος του λαού τα ερωτήματα:

Ποιος φταίει για την ερήμωση της υπαίθρου; Ποιος φταίει για την ανισόμετρη ανάπτυξη της Περιφέρειας.

Τα φαινόμενα αυτά είναι σύμφυτα με το καπιταλιστικό σύστημα, με τη πολιτική που εφαρμόζεται στα πλαίσια της κάθε φορά εξάρτησης της χώρας μας και σήμερα από την Ε.Ε. Ως εκλεγμένοι με την «Λαϊκή Συσπείρωση»  επιμένουμε:

·        Στον ενιαίο δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα βασικών τομέων κοινωνικού περιεχομένου Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια.

·        Στην αναδιανομή των κρατικών δαπανών προς όφελος των εργαζομένων.

·        Στον σχεδιασμό μιας ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο σύμφωνα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, (τόσο γενικά όσο και τοπικό επίπεδο), τις αναπτυξιακές δυνατότητες και προοπτικές προς όφελος των εργαζόμενων.

·        Στην ικανοποίηση της οικονομικής επάρκειας της Τ.Α.  με ένα σεβαστό ποσοστό από τον Κρατικό Προϋπολογισμό για την υλοποίηση των αρμοδιοτήτων που αναλαμβάνει.

·        Στην αξιοποίηση του θεσμού της Τ.Α. σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Ως εκλεγμένοι με την «Λαϊκή Συσπείρωση» καταγγέλλουμε την χρόνια εφαρμογή αυτών των πολιτικών και για τα θέματα που αφορούν τα νησιωτικά συμπλέγματα της χώρας μας, πιστεύουμε πως απαιτείται η εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων της Νησιωτικής Ελλάδας, στη κατεύθυνση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των νησιωτών. 

Η πολιτική αυτή θα πρέπει να προτείνει μέτρα που θα αντιμετωπίσουν τόσο τα προβλήματα του πρωτογενούς τομέα όσο και τα προβλήματα που υπάρχουν στις μεταφορές, στις υγειονομικές υποδομές και υπηρεσίες ,στην παιδεία,  στην ενεργειακή επάρκεια, διασφαλίζοντας τον ενιαίο δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα αυτών των βασικών τομέων κοινωνικού περιεχομένου , και τέλος στα  Ζητήματα  του περιβάλλοντος.  Θα αξιοποιεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές  δυνατότητες των νησιών μας έτσι ώστε να διασφαλισθεί και η ύπαρξη ζωής σε αυτά και η αναπτυξιακή προοπτική προς όφελος της πλειονότητας των νησιωτών.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από όλα τα προηγούμενα γίνεται σαφές ότι διαφωνούμε από θέσεις αρχής με τις βασικές κατευθύνσεις τόσο του «Στρατηγικού & Επιχειρησιακού σχεδιασμού Νησιωτικής Πολιτικής» του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου όσο και των στόχων του όπως προσδιορίζονται στο «Κείμενο εργασίας». Με βάση όλα τα προηγούμενα καλούμε την επιτροπή να μην δεχτεί το κείμενο εργασίας ως βάση συζήτησης αλλά λαμβάνοντας υπόψη και την δική μας προσέγγιση στο ζήτημα να καλέσει της ΠΕΔ και τους νησιωτικούς δήμους να τοποθετηθούν πάνω σε αυτό το σοβαρότατο ζήτημα.